BÖLÜM: 3
Mehmet Turgut, 1940’da savaş sırasında, Erciş’ten Van’a askeri poste memuru olarak tayin olup gider. Van’da memuriyetin yanında fotoğrafçılığı da sürdürür. Alaminütü bırakıp, evde Carl Zeiss objektifli Zeiss İkon makinesiyle cam film kullanmaya başlayarak Van’ın kalbur üstü kişilerinin fotoğraflarını çeker.
Fotoğrafı basmak için gaz lambalarının üstüne kırmızı külah geçirip, külahı aşağı yukarı hareket ettirerek pozlandırmayı sağlarmış. Eşi Emine Hanım, filmleri yıkayıp, fotoğrafları kurutup, kesip, zarflayarak ona büyük destek sağlarmış. Van’da 4 sene kaldıktan sonra, oğullarından Fikret 11, Ahmet 6 yaşlarındayken, tayinler için yapılan kurada kendisine Gaziantep çıkınca maceralı bir yolculuktan sonra Gaziantep’e gelirler.
Gaziantep’teki fotoğrafçılar, valiliğe şikayet edip fotoğrafçılık yapmasını engelleyince 2 yıl yalnız memurluk yapar. Rusların Ardahan’ı istedikleri 1947’de seferberlik ilan edildiği sıralarda, memurların savaştan önce iyi olan durumları savaş sırasında kötüleşir.
Tekrar bir tayinle Sarıkamış’a, Askeri Sahra Posta Şefi olarak tayin olur. Üç sene orada kalır. Memuriyeti sebebiyle çalışamayan Mehmet Bey bir arsa satın alır, büyük cam cepheli olarak yaptırdığı fotoğrafhanesinde, saç ışığı elde etmek için diğer duvardan delik açar. Oğlu Fikret Bey fotoğraf çekip baskı yaparken Mehmet Bey’de rötuşları yapar.
Memurluktan nasibini alan Mehmet Bey, 1951’de bu sefer de, P.T.T. kalem memuru olarak Gaziantep’e tayin olur. Orada da Fikret Bey’e fotoğrafhane açar. 1953’de askere gidene kadar foto ressamlık, çekim ve rötuş, Fikret Bey tarafından yapılır. Askerlikle kesintiye uğrayan bu duruma çare olarak, fotoğraf malzemeleri evin alt katına taşınıp, fotoğrafhane de anne Emine Hanım’ın üstüne açılarak ismi Foto Aile olarak konur.
Kaynak: Fotoğraf Dergisi, “Zeynep Orhon Targaç Söyleşisi” (Ağustos – Eylül 2002)